Het vervolg van de ´spetterende´Suriname-avonturen

DC

Aangezien Maaike haar fiets om een of andere duistere rede dus bij de districtscommissaris (we noemen hem DC, dat klinkt hipper) was terechtgekomen zijn we naar zijn huis op zoek gegaan. Gezellig met zijn allen wegens beter niet alleen op straat komen.
Het bleek gewoon om de hoek te zijn. Alles is in het ‘dorpje’ Paramaribo eigenlijk om de hoek. Onderweg nog heel wat vleermuizen gespot.
Aangekomen riepen we in koor de magische woorden KLOPKLOP (i.p.v. aanbellen)opdat hij open zou doen en ja hoor daar kwam hij tevoorschijn op zijn balkon. Niet opgedirkt met veel goud en in uniform maar gewoon in een vakantie-outfitje. Kwestie van de werkkleding niet te bevuilen natuurlijk. We werden hartelijk ontvangen want bij de echte Surinamer ben je altijd welkom.
Terwijl DC de airco zijn ene hand met bijzonder goede bedoelingen aanknipte op -20 graden wenkte hij met zijn andere hand zijn zoon. Die laatst genoemde jongeman verzorgde de cola en koekjes.
We namen in 1 van zijn vele fauteuils in de diepvries plaats. Het leek wel een opslag-
ruimte van een meubelwinkel. Hij is volgens mij goed in het maken van een tangram aangezien alles zo netjes in elkaar paste qua schikking.
Hij vertelde ons vele verhalen. Er hingen trouwens ook veel vogelkooitjes, dat zie je erg veel hier.
Met een teleurgesteld gezicht nam de zoon van de DC afscheid van de fiets. Maaike heeft hem beloofd de fiets terug te brengen over 3 maanden. Dat bericht deed zijn mondhoeken naar boven krullen. Ik denk dat hij erg blij is nu. Een uitgesteld verlangen…wat wil hij nog meer? (-;

Het betrekkelijke en bovendien rekbare begrip ´eigendom´

Donderdag vol goede moed met de Chinese fiets naar de Rankinschool vertrokken. Best wel warm om hier die hele rit te fietsen. Zeker omdat we nog op Belgisch tempo proberen te fietsen. Competitief als we zijn. Op de stageschool zelf werd ik even stil. De moed die even van te voren zo prominent aanwezig was zakte me even in de schoenen. Het is een openbaar schooltje. De school is heel arm. Een klein gebouwtje met wat gaas voor. Lokalen gescheiden door een dun muurtje of soms enkel door een doek. Kleuters zonder speelgoed. Niets gaf me het gevoel dat dit hier een plaats was voor kinderen. Geen kleur maar grauw. Geen tekeningen. Geen uitnodigende leeromgeving waar er bij ons o zo veel voor geopperd wordt.
De toiletten stinken. De sfeer maakte onmiddellijk deel van me uit. Even slikken dan maar.
Ik voel me verwend.

Er stapte meteen een juf op me af. Gelukkig maar. We hebben met haar even hallo gezegd in elke klas. De kinderen begonnen spontaan te juichen. Dat is leuk. Op dat moment wist ik weer meteen dat kinderen je altijd in staat stellen zaken te relativeren. De directeur had even geen tijd voor ons. Dat vond ik raar. Dan nog maar wat met de kinderen gaan praten.
Na een uur had Paulus, de directeur tijd. Het is een rare man. Hij spreekt in raadsels. Niet bepaald vlot in de omgang. Zo klein als zijn bureautje was…zo groot was de stapel bananen die er naast lag voor de tijdens de pauze. Hij wist dat we kwamen maar over de projecten zelf wist hij niets. Na een kort gesprekje vroeg ik naar mijn materiaal dat via de container was aangekomen. Dit deels omdat ik onderhand wel wat snakte naar mijn eigen lakens, kussen, shampoo en andere toiletspulletjes. Hij werd even stil. Het toch wel nuttige bericht dat bij al dit project-materiaal ook persoonlijk materiaal zat had hem zogezegd niet bereikt. Van al de 13 dozen materiaal waren er nog 4 zakjes over. Overgeladen in vuilniszakken. Maandenlang werk, veel geld, goede intenties…allemaal voor niets. Ik was erg teleurgesteld en wist wederom even niet wat ik moest zeggen. Dit was toch materiaal om met de kinderen 3 maanden te werken aan een project? Dit waren hiernaast toch mijn persoonlijke spulletjes die net zoals bij de andere meisjes met wie ik het huis deel nu gewoon in de slaapkamer moesten staan? Zit ik er nu zo naast? Eigenlijk voel ik me belazerd. Heel erg zelf. Hij ging tegen morgen kijken wat hij nog bij elkaar kon krijgen. Hij heeft dus Sinterklaas gespeeld met mijn spulletjes. Dat doet een beetje pijn. Het was voor de kinderen. Maar het stond op naam van de school…dat is de tegenreactie. Auch! )-: Ik bevind me in een moeilijk parket aangezien Paulus de enige persoon is die me gaat beoordelen.

Ik heb er met meerdere personen over gesproken. De huisbazin Bonice, die om de paar dagen even komt aanwaaien, vindt Paulus een schurk. Ze stelde voor het op het einde van de stage te melden. Meneer Blokland van Stedenband stelde voor toch te proberen te praten om de spullen die ik echt nodig heb toch nog te recupereren. Telly, de vrouw die Maaike haar tante kent en werkt op het Ministerie van onderwijs heeft het ook besproken. Ze zei me morgen te gaan praten met Paulus met de vrachtbrieven erbij. Indien ik de spullen niet terugkrijg wil ze aangifte doen. Ze vindt dat Suriname door desbetreffende malafide personen in een negatief daglicht wordt gesteld. Ze kan ook voor een overplaatsing zorgen. Het vervelende daaraan is dat Dave ook stage loopt op deze school. Ik ga morgen praten met Paulus. Ik ga proberen te roeien met de riemen die ik heb, ook al is dit geen fijne start.

Lelijke bakra

Op zoek naar de Surinaamse specialiteiten zijn we op de place 2 be beland. De markt.
Dat is een heel gebeuren. Marrons (=Nakomelingen van weggelopen negerslaven, ze wonen in het binnenland) komen er hun waar verkopen. Als je iets wil kopen vinden ze je geweldig en wordt de volledige bereidingswijze uit de doeken gedaan. Wil je geen kousenband kopen omdat je al 3 bussels in je zak hebt, schelden de vrouwen je uit voor lelijke bakra. Dat is het woord voor een blanke buitenlander met een vrij tot zeer negatieve connotatie. Ze zien ons enerzijds als potentiële melkkoeien en anderzijds als nakomelingen van personen die hen jarenlang onderdrukt hebben. Even wennen hoor. Gelukkig leert Ryan ons ook in het Sranan Tongo schelden. Erg handig. Oja…het eten was alleszins erg lekker.

Javaans restaurant op blauwgrond

Ryan, de taxichauffeur is echt een van onze mati’s hier. Hij toont ons alle bijzondere en leuke plekken. We komen niet op toeristische plekken en het is een stuk boeiender en goedkoper op deze manier. Hij brengt ons naar restaurants uit alle bevolkingsgroepen. We is het zo dat pepers hier naar hartelust worden toegevoegd aan de maaltijden. Je mond voelt bijgevolg een tijd aan als 1 grote koortsblaas. In vuur en vlam zou ik zo zeggen. Verschrikkelijk gewoon! Gelukkig de gouden tip…melk is ideale materie om te blussen. Heerlijk.
Na het diner met allen op 1 rijtje bij de Javaan zijn we de discotheek een bezoekje gaan brengen. Ik moet zeggen, de muziek in de taxi zelf was veel beter. Maar we hebben dit dan ook weer gezien. Er waren veel andere meisjes die hier ook stage lopen. Na het chillen in de discotheekhangmatten stond Ryan weer paraat om ons op te pikken. Ik denk dat hij duracel-batterijen heeft.

Sucet, een steuntje in de rug

Voor deze stichting werken Valerie en ik een project uit. We ontwerpen een handleiding voor leerkrachten met motiverende tussendoortjes. Deze stichting is door België gesteund en voorziet bijlessen voor leesbevordering. Dit is voor kinderen van de eerste graad. Ze volgen 2 keer 2 uur in de namiddag les in het extra klasje in hun buurt. Het gaat in dit geval om achterstandswijken. Vrijwillige leerkrachten geven de lessen maar merken bij de kinderen een motivatietekort op. Uit de observatierapporten merkte ik zelf ook een motivatietekort bij leerkrachten op. Hier werken we dus aan voor ons buurtwerk. Erg leuk eigenlijk. Maandag gaan we terug.

Lokaal bandje

Onderweg naar het kinderhuis waar Valerie en ik hebben aangeboden af en toe een handje te helpen hebben we de oefenlocatie van een lokale drumband gespot. Geweldig gewoon. We
zijn er een tijdje blijven hangen. Het is fantastisch hoe zij spelen. De sfeer van de Antilliaanse feesten maar dan zo puur. Geen festivalweide met Coca Cola te bespeuren.
Ze oefenen elke week dus ons gaan ze er nog heel vaak ‘toevallig’ zien voorbijkomen.

De kakkerlak

Opschudding in de Seringenstraat nummer 4 gisteren. Een kakkerlak was zo vriendelijk ons te vergezellen. Nu hoor je daar best vaak iets over maar dit overtrof alles. Onze gast was 8 cm + hele lange voelsprieten wat het geheel nog imponerender doet overkomen. Akelig gewoon. Paniek!!!! De buren hebben het geweten. 5 gillende meisjes. Het vlotjes rondvliegen en erg snel kruipen was helemaal tegen de verwachtingen van sommigen in. Wat waren we blij dat Dave ook in ons midden is in het huis. Dave heeft hem kunnen vangen. Maar daar is een ingewikkeld proces aan vooraf gegaan. De discussie vermoorden of niet bijvoorbeeld. Na het deskundig vangen van de kakkerlak door Dave(ja hij mag echt met de eer gaan lopen daarom vermeld ik meerdere malen zijn naam) hebben Line en ik hem (of haar want ik ken niets van het geslacht van de kakkerlak, dit is een hiaat in mijn kennis) naar zijn door ons gecreëerde natuurlijke habitat, de straat, teruggebracht. Dit laatste omdat ik denk dat hij liever bij ons, bakra’s, was. Al de klamboes waren goed dicht. Net als de ramen. Het was een erg warme tochtloze nacht.

Bedevaartsoord Hindoestanen

Vandaag, zondag 11 februari, hebben we een kleine uitstap gemaakt in de voormiddag. Ryan en zijn wederhelft (zelf Hindoestanen) brachten ons naar een bijzondere plek aan de Oceaan. Eerst hielden we halt aan een plaats waar Rituele crematies plaatsvinden. Hiervoor moesten we heel wat weggetjes passeren met van die slootjes waar krokodillen zich schuilhouden. Ook is die plaats op het platteland de plek waar de gevaarlijkste slangen van Suriname je besluipen. Lekker veilig in de taxi zou ik zo zeggen. Mijn Robinson-gehalte is even niet op punt. Op de baadplaats zelf waren meerdere tempeltjes en heeft de priester met ons gesproken. Het is een erg bijzondere plek. Natuurlijk hebben we ook even ervaringen uit de Hindoestaanse keuken opgepikt. Roti bijvoorbeeld. Erg lekker maar wederom PILIPILI…

Deze namiddag werk ik verder aan het werkplan voor Sucet en bereid ik me voor op de stage morgen.

Veel liefs!
Sietske x