Overleven op de bananenplantage…zo weinig en toch

Afgelopen weekend wilden we even de drukte van Paramaribo-stad ontvluchten. De mentor van 1 van de studenten was zo vriendelijk ons uit te nodigen in zijn buitenverblijfje.
Klinkt idyllisch…Informatie was schaars. Enkel het gegeven dat we om half 7 aan de waterkant moesten wachten was ons bekend. Tom, Liese (regentes uit Gent), Valerie, Leni (+2 andere meisjes die hier nu op bezoek zijn) en ikzelf waren met onze onuitgeslapen oogjes van de partij. Gepakt met rugzak. Klaar voor het avontuur.

W8en & nog 1s w8en

De traditie van de Surinamer werd gelukkig gerespecteerd. Om 8 uur was Mijnheer van de partij. In België zouden we ons ergeren, in Suriname haalden we een kopje koffie, aten we en broodje van de rijdende bakker en genoten we van de zonsopgang boven de rivier.
Ik vind het erg knap van mezelf dat ik al zo veel geduld heb. En zo snel.
De man die ons zou meenemen zag er een beetje macho uit.
Het was niet alleen een macho maar ook nog eens een Hindoestaan, opgegroeid tussen de Javanen maar wiens oorsprong wel in India lag. Ingewikkeld maar wel boeiend. Ik voel me ook nooit gegeneerd om het te vragen aan e mensen. Dat is hier echt niet beledigend. Je drukt geen stempel op de mensen. Ze zijn trots om dit te vertellen. Hiernaast wil ik ook nog even meegeven dat de tolerantie onderling tussen de bevolkingsgroepen ook erg hoog is. Daar kunnen we echt van leren.


Commewijne…’het linkeroever van Paramaribo’ (Maar dan rechts)

Terwijl het drukke leven in Paramaribo reeds volop op gang was gekomen stapten we samen in de korjaal (motorbootje) om naar de overkant van de Surinamerivier gevaren. Ik had een we-gaan-op-schoolreis-gevoel. De mensen staarden me vreemd aan. Hun sleur was mijn nieuwe ervaring.
Daarmee bedoel ik dat wat voor de mensen hier het nare gevoel is van elke dag opnieuw op die boot te zitten (vergelijk het als het gevoel dat je hebt als je weer eens de bus of tram moet nemen ) voor ons nu net iets leuk en spannends was. Daar zit je weer met dat dubbele contrasterende gevoel. Een beetje lastig maar ik kon het me niet helemaal aantrekken.
Ik genoot gewoon van de boottocht die me ook nog eens de kans gaf het gezonken Duitse oorlogsschip in de rivier nader te bekijken.

Het gebied aan de overkant heet het Commewijne. Je hebt er direct het gevoel dat je in een meer landelijk gebied. bent. Zeker nadat je de hele week tussen de busjes met hele zwarte uitlaatgassen naar school bent gefietst. Samen stukje gewandeld en terug met de korjaal naar de markt in Paramaribo gevaren. 1 SRD (Surinaamse Dollar) armer, 1 prachtige ervaring rijker.

Hectische markt

Natuurlijk hadden we voor onze toch wel eten nodig. Met die rede geparticipeerd aan het drukke marktleven. Geroep, getier en gebrul tussen de kouseband en vis. Ontelbare kramen.



Kaaiman

Na onze hobbelige en beregende bustocht naar het ditrict Saramaca (naar de plaats Uitkijk) begon onze ontsnapping aan de bewoonde mensenwereld. We wandelden doorheen de vele druppels die het nodig vonden om ons er aan te herinneren dat we ons op het einde van het regenseizoen bevinden richting de plantages (nu wordt deze koloniaal getinte term liever niet meer gebruikt maar het landbouwaspect komt op hetzelfde neer) Het waren bananenbomen op deze plaats. Overal! Grote velden met daartussen kaarsrechte gegraven kanaaltjes. We wandelden met Mijnheer de mentor langs 1 van deze kanaaltjes. Later zetten we onze weg verder met zijn bootje. We gingen varen in het kanaal dat ingesloten was met gigantische begroeiing (zo van die tropische ALOHA-bloemen, je kent het wel) tot we nog dieper tussen de plantages binnendrongen. Overal lagen kaaimannen op de loer. Ik moest gewoon goed blijven zitten. Bij het uitstappen ontdekte ik helaas ook waarom. Er zaten 2 kaaimannen in de bak van de kuip van de boot. Een beetje heel erg luguber hoor. Vastgebonden met touw. Springlevend. Heel dreigende ogen en vooral heel veel tanden. Bij de hut (Een afdak met een grote plank om op te slapen) hebben we de grootste kaaiman koelbloedig gekild, gevild en opgegeten. (Weetje:Toen zijn kop er af was ging zijn bek nog zeker 20 minuten open en toe en knipperde hij nog met zijn ogen) Het vlees op de BBQ was lekker. Vis noch vlees zeg maar. Verder nog geholpen de netten in het kanaal uit te zetten, gezwommen tussen de loerende kaaimannen en genoten van de prachtige regenbui. Lekker met de blote voeten dabben de modder. Zacht voor de huid.

Slapen

Toen avond viel bekroop me een akelig gevoel. Ik had geen impact op de situatie. Niet weg kunnen gaan leek me ineens een onprettig idee. Maar er was geen weg terug. Geen boot, geen bus. Verhalen van de eigenaar over de tijger die er vorige keer zat. Wij moesten er slapen? Padden, muskieten, slangen en vleermuizen. Met 6 meisjes gepropt onder 1 grote klamboe. De mannen sliepen buiten bij het vuur. Doodsbang was ik. Ik vind het een overwinning voor mezelf. Ik ben wel blij dat ik nog leef.

Brulapen

Om 6 uur in de ochtend was het overheersende geluid een diep en zwaar gebrul. Een beetje zoals de leeuwen in de Zoo. Dat waren de brulapen. Een erg uniek moment. Niemand wakker, alleen ik. Egoïstisch van mezelf dacht ik toen dus Valerie ook maar wakker gemaakt.
Bij het primitieve ontbijt slingerde de apen in de verte vlotjes van de ene boom naar de andere. Daar krijg je echt een warm gevoel van.

Thuis

We konden ‘helaas’ niet eeuwig in de niet-mensenwereld blijven aangezien het vele werk voor de stage en de Hogeschool ook verzet moet worden.
Thuisgekomen merkte ik wel dat het heel erg prettig is om gewoon weer schoon te zijn en dat een toilet hebben toch ook wel praktisch is. Even dacht ik dat ik weinig (of toch minder) luxe had hier in het huis in Suriname vergeleken met thuis. Zo zie je maar. Onze survivaltrip heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Waarschijnlijk zijn het in dit geval wel bananen.

Liefs, Sietske XXX